Bruisend concert Di Gojim en Harmonie
Jaap Mulder, de frontman van Di Gojim, drukte mij iets na middernacht bij het verlaten van Theater Sneek op het hart niet nog eens tien jaar te wachten om samen een concert te geven.
En wie kan hem ongelijk geven na zo’n fantastische muziekavond. Het was al weer tien jaar geleden dat Di Gojim en de Harmonie, toen nog onder leiding van Meine Verbeek, geconcerteerd hadden in het oude Amicitia. Gezien het enthousiasme bij publiek en muzikanten In de nieuwe cultuurtempel aan de Westersingel kan die frequentie inderdaad wel wat hoger.
Di Gojim had genoten. Ze treden vaker op met hafabra-orkesten, maar bij al die optredens viel volgens Mulder deze avond in de top-3. Dat is een mooi compliment voor onze vereniging. We zaten deze avond ook echt in de flow zoals dat tegenwoordig heet. Meteen al met een strak neergezet FanForce, Het stond als een huis, de toon was gezet.
Bij de repetitie in de middaguren hadden we nog op reserve gespeeld. Niet onverstandig, want drie uren muziekmaken in de avond is topsport. Het beste voor de avond bewaren, was het devies van dirigent Andries Kramer. Arrangeur Sjaak van der Reijden had in de middag nog bedenkelijke blikken. Helemaal toen we de Klezmer Discovery inzetten alsof we de muziek voor het eerst zagen.
Italian Fantasy
Het deed er allemaal niet toe. Na de sfeervol gebracht Italian Fantasy, waarbij Karel Schaftenaar tussendoor met buiging een applaus in ontvangst nam van het 400-koppige publiek voor een bijzondere bijdrage met zijn bas, was het de beurt aan ’s werelds beste klezmerband. De riedeltjes, die zo kenmerkend zijn voor het genre, brachten de muzikanten alsof het niks is; een ingespeeld kwartet met Jaap, Vincent, Sjaak en Eric dat met passie muziekmaakt. Daar werden wij dan ook weer energiek van.
De Klezmer Discovery kende op het moment suprême geen enkele twijfel. Klezmer en fanfare vonden elkaar feilloos in sprankelende tempo’s en technische hoogstandjes. Met de lichte nummers Let it go uit Frozen en Sway van Michael Buble, waarbij onze ladyspeakster Jannie Brandsma zong, liep het naar de pauze. Met nog voor de koffie het Moldoveniaska samen met Di Gojim; joods dansend naar de koffie of thee.
Om het leven te kleuren
Even bijtanken voor muzikanten en publiek en huppekee weer het podium op met een verrassing voor de bezoekers. Een staand fanfareorkest dat inzette met een Gregoriaans lied in de prachtige Ouverture from the Black Symphony, waarin het orkest vanuit de zang naar een klankvol hoogtepunt werkte en vervolgens zingend terugkeerde in de rustiek van het klooster. Di Gojim haakte er op in met ingetogen jiddische muziek, want die is er om het leven te kleuren, niet alleen op feesten, maar ook bij de dood.
Even zou je denken dat het concert in zwaarmoedigheid ten onder zou gaan, maar na een enkele toonsoortwisseling was daar weer de vreugde. Jaap Mulder vroeg de Harmonie er bij te komen en stuurde dirigent Andries Kramer om een telefonische boodschap. Eric Roelofsen toverde een dirigeerstok tevoorschijn en nam het korps aan de hand in RymenyeRumenye. De inzetten, de losse noten, ze stonden als een huis.
In Bessarabia nam Andries het stokje weer over van Eric. Met het spelen van Minnie the Moocher was er even een stijlbreuk, maar beslist geen sfeerbreuk. Jannie vroeg het publiek te gaan staan om mee te zingen met hidihidihi en hodihodiho. De hits van Gloria Estefan passeerden in estafette waarmee het concertprogramma eindigde. Bea Tieleman bedankte met bloemen.
Di Gojim en de Harmonie haalden nog een keer uit met het feestelijke en bruisende Ale Brider en Bessarabianka. Vrolijke muziek die iedereen deinend meenam op weg naar huis. Wat ons betreft een onvergetelijke muzikale avond. Misschien moeten we inderdaad niet weer 10 jaar wachten om het muzikale stelletje ongeregeld Di Gojim uit te nodigen.
Cees Walinga
foto’s Rinske Vellinga
(een fotoverslag van Kees van den Akker volgt nog…..)
Beeldopnames van het concert zijn gemaakt door Karel Schaftenaar.
(klik de foto’s aan om ze groter te maken)
