Jury enthousiast over optreden Harmonie
Het jaarlijks Femuzafestival is al lang geen subsidieblazen meer, zoals dat vroeger heette. Korpsen moesten in het oude Wymbritseradiel en muzikaal aangehaakte Sneek, ieder jaar hun deuntje spelen om niet gekort te worden op de subsidie.
Zo’n festival klonk allesbehalve inspirerend en in de tijd dat de korpsen groot waren en de zalen klein, was het proppen met muzikanten op podia in Oan’t Far Hommerts of Heechhus in Heeg. Nu de gemeente bijna een kwart van de provincie beslaat, zijn er veel muziekverenigingen bij gekomen en de zalen ook aanmerkelijk verbeterd. Om mee te doen moet je er snel bij zijn, want anders is er geen plek meer in het programma. Dat bewees de editie van dit jaar in de fraaie doch droge akoestische oefenruimte van Concordia IJlst, maar weer eens. Om 14.00 uur trapte het eerste korps in de Utherne al af en om 22.00 uur was het laatste korps klaar.
De verenigingen die naar het ONFK of Gouden Spikerfestival gaan, willen hun concoursstuk wat graag beoordeeld zien worden door in dit geval Durk Lautenbach en Rob Goorhuis. De kritiek kan dan omgezet worden in gouden punten. Wij van de Harmonie waren een vreemde eend in de bijt. We gaan weliswaar naar Schiermonnikoog, maar wat we daar spelen, speelden we in IJlst niet. Aan een festival meedoen betekent echter wel dat er een concourswerk gespeeld moet worden. Andries had daarom in januari Tempus Fungit op de lessenaar gezet, wat het verplichte werk voor de vierde divisie is op het ONFK begin april.
En daarmee moest Arend Gerds, die twee weken later het dirigeerstokje overnam, het maar doen. Tussendoor moest nog een benefietconcert in de Zuiderkerk ingestudeerd worden en was er nog een weekje vrij vanwege de voorjaarsvakantie. Met een paar extra repetities werd het stuk in no time ingestudeerd. Meest opvallend was dat er deze keer nauwelijks extra hulpen meededen. Er waren drie vervangers en alleen Marijke op eerste trompet en Thomas op slagwerk waren extra maar noodzakelijke hulpen.
En met dat eigen ploegje konden we de jury wel boeien. Hier en daar waren wat stemmingsproblemen en ontbraken finesses hoorden ze, maar ook genoten ze van mooie passages, prachtige bugelsolo’s, enthousiast samenspel en niet te vergeten het Amigos para Siempre met Tjeerd en Elske als solisten. We deden niet mee om het podium te gebruiken als test een concours of kampioenschap. We wilden eens weten waar we zo na de dirigentenwissel op eigen kracht staan. We kunnen een nette uitvoering brengen.