Tseard en Anke in Santiago de Compostella
Tseard en Anke zijn aangekomen in Santiago de Compostella. Onderstaand verslag van de aankomst. Meer pelgrimsverhalen onder kpoje pegrim op deze website.
Maandag 27 mei
De laatste etappe
Vandaag van Peruggia naar Santiago de Compostella. Slechts een onbeduidende 20 km. Wij kijken er, na 30 loopdagen, niet meer tegenop. Dat wij een rugzak mee moeten dragen merken wij amper meer. We zijn steeds beter in vorm gekomen en fysiek ongemak hebben wij amper gekend. Wij mochten onder ideale omstandigheden onze tocht afmaken. Het weer prima, de route niet zwaar en de finish in zicht. En dan op onze 31 ste wandeldag Santiago binnenlopen. Onderweg hebben wij eigenlijk geen bekenden getroffen en het was op deze maandag rustig. Het was een etappe die heel veel leek op de vorige. Er zijn verslagen van pelgrims die emotioneel reageren bij het de eerste beelden van Santiago en de kathedraal. Welnu, wij niet dus! Bij het binnen wandelen ziet Santiago er smoezelig uit. Burgos en Leon zijn als stad veel mooier. Pas helemaal aan het eind, als je het oude deel binnenwandelt en ineens op het plein voor de kathedraal aankomt, krijgt de stad zijn echte karakter. Daar heb je ook het gevoel van wij hebben de finish bereikt!
Om ongeveer een uur was het zover. Wij stonden voor de kathedraal en Tjeerd en Anke hadden het gehaald. Voor ons gevoel geen uitzonderlijke prestatie, daarvoor ging het te makkelijk, maar wel een uitzonderlijke belevenis. Van de eerste tot de laatste minuut.
In Santiago hebben wij vanmiddag weer vele bekenden ontmoet. En dat was nog het leukste. Als eerste Karl Heinz uit Keulen die wij al een aantal dagen hadden gemist. Hij dook ineens op in de mensenmenigte toen wij een hapje eten naar binnen werkten. Inmiddels 70 jaar en hij liep de Camino met twee vingers in de neus. We hebben gezellig bijgepraat. Na Karl Heinz zagen wij de vriendin van Carlos uit El Paso (Texas). Carlos lag languit op het plein naar de top van de kathedraal te staren. Ik hem uitgescholden voor de meest luie Amerikaan die wij ooit hebben ontmoet. Het reageerde stralend. Wat mooi dat wij elkaar weer zagen. Toen dook ineens Rudolph uit het niets op. Dagen achter elkaar hebben wij de avonden gezamenlijk doorgebracht, tot hij op een dag voorsprong kwam. Dat wij Rudolph weer zagen ervaarden wij bijna als emotioneel. Wij hebben elkaar het beste gewenst en naar elkaar uitgesproken, dat wij van elkaars gezelschap genoten hebben. Ineens zag mem de Canadees Dave Brown zitten. Hoe is het toch mogelijk. Op de meest onverwachte momenten duikt hij steeds weer op. Toen wij om vijf uur een wijntje dronken liep daar Henk Spijkerman, de keurslager uit Akkrum. Hij is in 109 dagen van Akkrum naar Santiago gelopen. Een geweldenaar, die zich nu in de rij mag scharen met Foppe de Haan en de gebroeders Anker (ook bekende Akkrummers).
Morgen zien wij vast nog meer medepelgrims. Allemaal mensen die voor ons iets zijn gaan betekenen. Ze hebben allen hun verhaal dat wij ook een stukje mee mochten lezen. Vandaag realiseren wij ons dat wij de meesten van hen nooit weer zullen zien. Dat geeft een enigszins weemoedig gevoel. Toch voelen wij ons blijvend met hen verbonden. Medepelgrims, die wij mochten ontmoeten op weg naar Santiago.
Om nooit te vergeten!