15 december 2011, om 19:43 uur
Geplaatst in: Uitstapjes door Cees

Met 91,375 punten heeft de Harmonie op de Rasteder Musiktage een dikke eerste prijs behaald.

RASTEDE – Eindelijk was het zo ver; de eerste buitenlandse reis van de Harmonie. Op zaterdag 30 juni 2007 vertrokken vijftig muzikanten met een paspoort of ID-kaart op zak met een bus van Dalstra naar Duitsland, bestemming Rastede voor de Internationale Musiktage die al weer voor de 52ste keer gehouden werden.
Tenminste dat hield Zijne Koninklijke Hoogheid Anton Günther, hertog van Oldenburg Guus en Cees voor toen zij ontvangen werden op zijn slot in Rastede. Daar werden vertegenwoordigingen van de deelnemende orkesten ontvangen met zure appelwijn en vrolijke muziek van een egeländer kapel uit Oostenrijk. Guus dacht eerst nog dat Bob er ook tussen zat met zijn egeländer hoed op, maar dat kon niet, die zat in de bus. Jouke en Jantsje waren ook in de tuin en nadat de hertog onze cadeaus in ontvangst had genomen kon hij aan zijn speech beginnen. Hij was overigens zeer vereerd met onze relatiegeschenken. We hadden een flesje Weduwe Joustra mee, twee boekjes over Sneek, een Fries paspoort en een aardigheidje voor onder de kerstboom: een waterpoort in zo’n glazen stolpje. Even schudden en het sneeuwt boven de waterpoort. ,,Na dass wird ein frohes Weihnachten”, lachte de beschermheer van de Musiktage.
De bus van de Harmonie was om precies half elf en tien minuten later vertrokken bij het Bogerman in Sneek voor de lange reis naar het buitenland. Het ver-weg-gevoel werd nog eens versterkt door de lange reisduur. Al bij sauna de Woudfennen stond het verkeer stil. De buschauffeur van Dalstra had wel de parallelweg genomen, maar ook in Joure zat alles klem. Hij moest echter wel over Joure rijden, want daar waren nog een paar opstappers. Guus en Cees, die in een bestelbusje met het slagwerk reden, waren binnendoor gestoken en brachten Keimpe, Karel en Harmke in Drachten tot bedaren. Ze vreesden al dat de bus ze voorbij gereden was. Drachten lag ineens op anderhalf uur reizen van Sneek, maar eenmaal op weg ging het vlot richting Nieuweschans. Daar moest Guus diesel bijtanken en uitgerekend op dat moment stond Jouke Hoekstra er zijn auto vol gas te tanken. Hij bood ons meteen een kroket aan, maar we hadden liever koffie. Ook goed, vond Jouke. Hij bediende samen met Jantsje Westra het moeilijke koffieapparaat en duwde ons toch maar een kroket in handen. Ondertussen passeerde de Dalstra bus. Na de kroket snel in de auto om enkele honderd meters verderop in het Bratwurstland aan te komen. Nog drie kwartier, had Jouke gezegd. Nog voor de officiële ontvangst op het slot reden wij Rastede binnen en niet veel later kwam ook het hele korps al aanrijden.
Terwijl de leden in de concerthal naar Crescendo Heeg luisterden, deden zoals gezegd Guus en Cees de plichtplegingen bij de hertog. Toen zij de concourshal binnenstapten, zat juist het optreden van Heeg erop. De muzikanten waaierden uit over het dorp en keken rond bij het terrein waar de shows plaatsvonden. En snoof iedereen iets van Rastede op. Om vier uur werd iedereen bij de bus verwacht om de instrumenten te pakken. Om half vijf stond een korte repetitie gepland in de school vlakbij het concourspodium. Jouke haalde niet het uiterste uit de kan. Een kleine drie kwartier later konden we al weer richting het Schnitzelparadijs, voor een stevige maaltijd. ,,En drink er maar een biertje bij”, klonk het uit de mond van Jouke. Het schnitzelparadijs was vooraf wel duidelijk gemaakt dat we met 50 hongerige muzikanten zouden neerstrijken op het terras, maar toen we daar eenmaal zaten, kregen de Duitsers het Spaansbenauwd. Ze konden niet garanderen dat iedereen vandaag nog zijn of haar schnitzel zou krijgen. De helft van het korps taaide af om elders bij de Griek en anders in de feesttent bij het concoursterrein een hapje te eten. Bij de Griek klopte Tseard ongerust op de schouder van voorzitter Guus met de vraag: hoe laat moeten we spelen. De 22.00 uur zou wel eens erg laat zijn, hij verwachtte dat we wel dik een uur eerder op het podium moesten. De stress sloeg even toe. Ruud belde pa Jan dat hij het met Gauke niet te lang moesten maken in de bratwursttent en Guus kreeg alarmerende berichten uit het Schnitzelparadijs. Daar had nog niemand een stukje vlees gezien. Guus spoedde zich in de bus naar de grootste hongerlijders en zijn actie hielp. De schnitzel werd snel geserveerd en nog sneller naar binnen gewerkt. In het busje gingen de leden naar de concourshal opdat we allemaal op tijd zouden zijn. Alles onder controle, tenminste dat dacht Tseard, totdat hij zijn pak uit de hoes haalde. Daarin had hij ook een flesje water bewaard. Dat had gelekt en zo zat hij in een natte broek op het podium en hij was al niet zo fit deze dag.
Bij het uitladen van het slagwerk brak het stemmechanisme van een pauk, maar Guus bleef koel. Bij het inspelen luisterde oud-dirigent Meine Verbeek en oud-lid Idi de Boer van Ommen nog even, voordat de bus van Heeg om half negen vertrok. Ze waren graag bij ons optreden geweest, maar het was niet anders. Wij konden eindelijk op om 20.48 uur. Een werkelijk fantastisch optreden, ondanks dat er natuurlijk van alles misging. ,,Mar dat witte jimme sels wol, it wie yn it algemien hiel best”, reageerde de dirigent. Guus had halverwege het ‘ruw houten kruis’ het pedaal van de buisklokken stuk getrapt, maar ook weer provisorisch gemaakt, maar eigenlijk ging het allemaal vlekkeloos. ,,Oan my hat it ek net lein”, zei een stralende Gauke die zijn trombonepartij foutloos had gespeeld. En de solo’s van Elske, Ruud, Jan, Wieger en Jantsje, allemaal uit de kunst.
Goedgemutst verlieten we de zaal en trokken op naar het sportpark voor de showfinale en het vuurwerk. Met het spelen van de laatste noot was ook het ‘drankverbod’ opgeheven en kon de bratwurst lekker doorgespoeld worden. Wat een mooi vuurwerk, super G. Om precies twaalf uur vertrok de bus richting Sneek. Dat lukte allemaal nog net omdat Bob voor sluitingstijd nog gevonden werd in een biertentje. Met het glas als souvenir van Rastede in zijn bûse dook hij in de bestelbus, Cees gooide zich over hem heen en Guus leverde de vracht af bij de Dalstra touringcar. Auf wiedersehen Rastede.
Jammer dat er in de bus niet gedebatteerd kon worden over het behaalde resultaat. De openheid over de prestaties die je in Duitsland levert is niet meer van deze tijd. Pas zondag werden de uitslagen openbaar, maar niet op internet te vinden, geen telefoonnummers die bereikbaar waren en dus een groot vraagteken. Hoe vond de jury ons optreden en wie neemt de beker met de grote oren mee. Wordt vervolgd…..