Oh wat was het mooi. We zweven ervan
Maanden werk je toe naar het 100-jarig jubileumconcert en wat is het dan mooi als op die avond alles precies op z’n plaats valt. Bij de inzet van het openingsnummer Light waarin we allemaal in een tekening van Marianne Groothof aan het publiek werden voorgesteld, gooiden we alle schroom van ons af en stond iedere noot als een huis.
En dan ben je wel even in de zevende hemel als muzikant. Half verzonken in neveldampen en gekleurde lichten waren alle ogen van het vierhonderdkoppige publiek op ons gericht. Maar we konden Arend Gerds nauwelijks zien in deze wereldse setting van podiumnevel en gekleurde spotlights. Maar goed dat we zo goed geoefend waren dat het deze avond misschien wel allemaal op de automatische piloot ging.
De koraalbewerking van Blijf bij mij Heer, getiteld Song of Liberation van Jan de Haan bracht ontroering in de zaal. “Ik heb gehuild zo mooi als dat klonk”, sprak iemand in de pauze lovende woorden over onze klankvolle vertolking.
Rewenich
De première van Rewenich die volgde miste weliswaar een passende aankondiging, maar de uitvoering van het korps was nog nooit zo mooi geweest. Dat kon je aan het stralende gezicht van Arend wel zien. Wat kon er na zo’n performance nog misgaan. Niks dus. Het was tijd voor de bugelsolo van onze Elske. Zo onbevangen en getalenteerd als alleen zij dat kan blies ze in het Concerto de Aranjuez frivoliteit en passie de zaal in.
Onze gast van de avond Elske DeWall koos voor de opening van haar eerste blokje een onbekend nieuw werk Crusade. Dat klonk nogal heftig. In I See You kwam ze qua klank beter uit de verf. Of was het gewoon een leuker nummer. Dat is natuurlijk persoonlijk. De bekendere liederen doen het op zulke avonden uiteindelijk toch beter bij het brede publiek. Het Dorp van Wim Sonneveld dat ze samen met ons zong ging er in als de bekende preek bij een ouderling. Elske zong het in het Fries: ’t Nije Doarp. Soldier On van Di-rect werd ook enthousiast ontvangen. Dat zou vooral aan het einde van het concert blijken. Het publiek vroeg om dit nummer als toegift, maar dat was vooral voor onze moegestreden longen iets te veel gevraagd.
Met dit mooie lied verliet het publiek de zaal om in de foyer opgevangen te worden door eenmansorkest Folkert-Hans, die zijn mooiste jasje uit de kast had getrokken en een orkest aan instrumenten mee had om als heer gezellige easy listening blaasmuziek rond te strooien. Geweldig wat hij allemaal kan en hoe deze oud-blazer van het wielrijderskorps Crescendo uit Opende publiek vermaakt.
Foeyonghai
De reacties van familie en vrienden waar je nieuwsgierig naar vist in de pauze pasten helemaal bij het gevoel dat wij hadden, namelijk dat we heerlijk in de wedstrijd zaten. En na de pauze werd het zowaar nog mooier, want de jongens van het combo konden ook eindelijk los. Ze hadden ruim tijd gehad om uit te buiken van de Chinees, want dat is nog niet gezegd, maar met het hele korps waren we tussen de voorrepetitie en het concert naar de Chinees geweest. Sing King Ling was eigenlijk te klein, maar gelukkig was het goed toeven op het terras en hadden ze de bakken met bami pangang, foeyonghai en andere Chinese lekkernijen goed gevuld. Er was zelfs ijs na.
Laten we bij het hoofdgerecht blijven: de muziek. Met het mysterieuze Evening Rise gingen we het tweede deel van de avond in, waarbij sopraan Melissa van Voorst het intro zong. In Nothing Else Matters opende het combo bestaande uit Thomas Schiphof, Gerben Bergstra, Richard Riemersma en Ralf Riemersma waarbij wij naadloos aansloten. In The Stone stond op de strakke en nadrukkelijk aanwezige drums van Thomas ook als een huis.
In Nije Dei
Elske bracht daarop weer wat kalmte in de oceaan van fortissimo’s met het gevoelige Heb het leven lief en zong daarna In Nije Dei zoals ze dat ook zo mooi had gezongen bij The Passion in Leeuwarden voor en miljoenenpubliek. Haar stem is adembenemend! In de finale van het concert speelden combo, Elske en de fanfare samen in Radar Love. Met Haagse bluf had het niks te maken, maar we fietsten er doorheen alsof we het kunstje iedere week doen.
Elske liet in A Tribute to Amy Whinehouse horen dat ze de rauwe stem van deze veel te vroeg overleden Engelse zangeres in huis heeft. Het kenmerkende timbre alsof we met Amy op het podium stonden. Kippenvel. Met nog zo’n zangeres die een hele eigen sound heeft: Caro Emerald sloten we het galaconcert af.
En dan rest de bloemen, het applaus, het we-want-more, de toegift (Rehab van Amy) en de vertwijfeling dat het al weer voorbij is. De muzieklampjes kunnen uit, de batterijen eruit, de lichtjes terug in de doosje. Standers inklappen, stoelen opruimen, slagwerk in de vrachtwagen, het podium leegruimen. Het is over.
Polonaise
Maar niet helemaal. In de foyer klinkt het aanstekelijke enthousiasme van Folkert-Hans. Iedereen is vol lof over het concert. Daar hebben we het voor gedaan. Het eenmansorkest spoort Harmonikanen aan om in polonaise te gaan. En het lukt hem warempel. Niet echt onze muziek, maar we zweefden, dus voor een keertje sluit iedereen aan. De bel voor de laatste ronde kwam ondertussen akelig dichtbij. Om middernacht was het echt over. Op 18 november vieren we met Excelsior hun eeuwfeest. Weer wat om naar uit te kijken.
(foto’s Kees van den Akker)
