Heerlijk avondje met Harmonie en De Kast
De dag zaterdag 17 maart stond al bijna twee jaar met vette letters op de agenda van de Harmonie. Het grote theaterconcert met De Kast en de première van Yn Ieren en Sinen in Theater Sneek. Toen Panterke om kwart over zeven de foyer van het theater binnenstapte, wist ik dat het een fantastische avond ging worden.
Panterke, zo noemden we hem, was de keeper van het zesde van ONS. De bijnaam kreeg hij vanwege zijn katachtige reddingen, panterke is klein maar zelfs in de kruising kwam geen bal door. ‘Ik ben hier noch nooit weest?’, ‘wer mut ik weze’, klonk het wat onwennig. Panterke keept allang niet meer, maar is nu een van de oud papiermannen van OPA. OPA haalt jaarlijks tonnen papier op in Sneek en van de opbrengst daarvan krijgt de Harmonie af en toe en flinke duit. Daar zijn we heel blij mee. Graag wil je wat terugdoen en wat is er dan mooier om de oud papiermannen uit te nodigen voor het concert. Ze kwamen massaal en vulden een hele rij in het theater. ‘It wurdt wel mooi toch met de Kast en ut korps’, proefde ik nog wat koudwatervrees bij Panterke. Hij ging echter al snel op in de massa, onze vaste supporters, de fans van de Kast, sponsoren en anderen die een heerlijk avondje uit wilden op de gure voorjaarszaterdag. Het theater liep vol met vijfhonderd bezoekers.
De muzikanten hadden ’s middags vanaf 15.00 uur het instrument al warm gespeeld en samen met de Kast verliep de soundcheck vlekkeloos. Zodoende konden we relaxed aan de stamppot in de bovenzaal van de Koperen Kees op steenworp afstand van het theater. Met keuze uit boerenkool, hutspot en zuurkool en gehaktballen en rookworsten konden we flink wat energie naar binnen stouwen. Dat was wel nodig, want we hadden een heel programma, al valt het dan ook wel weer mee als je alles zonder afslaan van de dirigent achterelkaar speelt. De drive was er nadat het doek opening meteen met de mars Lex Paciferat. De kop was eraf en met de opkomst van presentatrice Ilse Bies werd het een heerlijke avond van muziekliefhebbers onder elkaar. ‘It fielde daliks goed’, zei Ilse na afloop. Met Guardian of my soul en Sat maakten we het eerste setje af. Syb en Sytze voegden zich bij ons om Wat is leafde te zingen, waarna het aan De Kast was, die met ‘Een teken van leven’ verder ging.
Piazolla
Wieger soleerde in de Piazolla medley en maakte indruk met zijn frivool en technisch kunnen. Vorig jaar hadden we in de persoon van Mark Boonstra nog een beroeps ingehuurd om dit stuk met ons in de kleine zaal van het Theater te spelen. Toen zag je Wieger al denken: ‘dat wil ik ook maar dan in de grote zaal’. En of hij het kan. The Magnificent seven en The Hobbit gaf een mooi vervolg aan dit blok, waarbij opgemerkt moet worden dat de beelden op het scherm boven het korps een prachtige aanvulling op de lichtshow geven. ‘Een enorme meerwaarde’, klonk het uit het publiek. Een applausje voor Wilma, Esther en Elske die dit regelden en Joel Albersen die uiteindelijk in het theater aan de knoppen draaide.
Met Wa’t ik bin sloten Harmonie en De Kast de eerste helft af. In de pauze zag ik Panterke aan een biertje. Hij voelde zich al helemaal thuis. Inmiddels was ook componist Jan de Haan gearriveerd. Op zijn verzoek was de première naar de tweede helft verschoven, omdat hij deze avond ook moest dirigeren op de feestavond van het 50-jarige Pro Rege in Heerenveen, waar hij eerder dirigent was. Het paste zo mooi en wij gingen zodoende na een prima eerste helft vol vertrouwen de tweede in. Al weet je in het voetbal nooit hoe je uit de kleedkamers komt. Panterke kan er over meepraten. De wedstrijden ontaardden soms in geschreeuw om alle onmacht in het veld te maskeren. Ik wed dat we af en toe meer decibels produceerden dan het hele korps samen. Maar de Harmonie is geen ONS6.
Yn Ieren en Sinen
Yn Ieren en Sinen zetten we beeldig neer. ‘Heel moai’, vond Jan de Haan, die had genoten van zijn compositie. En hij niet alleen. Iedereen die je sprak was lovend over het werk geïnspireerd op het leven van Sinus Abma. De familie ontroerd, maar ook anderen werden geraakt door de prachtige melodieën aangevuld met de beelden boven het korps die de muziek tot leven bracht. Een hemelse vertolking, beter hadden we het niet kunnen doen en mooier werk had er niet geschreven kunnen worden. De Haan kreeg een enorme ovatie en een bos bloemen uit handen van Ilse.
Om in de sfeer van de bugel te blijven volgde de Bugel van Looft den Heer, gezongen door Syb van der Ploeg en Janneke Brakels. Janneke stond niet in het programma, maar verving de zieke Lotte Broersma. Janneke is echter geen onbekende van de Harmonie. In de tijd dat Meine dirigent was en Janneke doorbrak als zangeres bij de Bogerman Bigband trad ze regelmatig met de Harmonie op. Met Hart van mijn gevoel werd het gezamenlijk blok met de Kast afgesloten, waarna de Kast inhaakte met de hits, In Nije Dei en Raak. Met Eltse Grins foarby werd door fanfare en band alweer het laatste stuk ingezet. De staande ovatie voor orkest en dirigent en muzikaal leider Andries Kramer werd beantwoord met een toegift. ‘The show must go on.’
In de foyer klonk maar een kritiekpuntje: ‘het was te kort’. ‘Een heerlijk avondje’, gaf een ander er een kwalificatie aan. Er zijn van die avonden die eeuwig mogen duren. Panterke nam nog een biertje. ‘Ik hew un mooie avond had.’
Cees Walinga