Elske en Marco zijn de beste kegelaars van het korps
Je zou denken hè hè, het seizoen zit erop, maar het leek wel of iedereen na het sing-a-longconcert met onze vrienden van het Stedelijk gewoon verder wilde met spelen. Het was ook zo leuk en dan moet je net op het hoogtepunt stoppen.
Gelukkig konden we onze frustratie daarover botvieren op zware bowlingballen die woensdag 6 juli lagen te wachten in de Stolp. De uitbater die dat al 40 jaar doet, was blij de Harmonie weer eens terug te zien. In het grijze verleden kwamen we er veel vaker, maar die routine was al zo lang versleten bij ons was dat uit het actieve geheugen verdwenen was. Hij wist nog dat we 75 jaar bestonden. Oh dan is het 25 jaar geleden. Die som was niet zo moeilijk.
Dat was dus voor mijn tijd. Ik denk dat Jos er wel bij was toen. Hij presteerde in ieder geval op routine en mikte de kegels bij bosjes om, maar Arend liet het scorebord pas echt schrikken met zijn strike na strike. Hij had geoefend dat kon niet anders. Ergens in het geniep daar in Groningen. Ondertussen werd op baan 3 ook bovengemiddeld gepresteerd door Marco. Hij was de laatste die het bowlingcentrum binnenholde, maar liet mannen als Gauke een flink poepie ruiken met 181 punten in 18 beurten. Hij scoorde in tien beurten 113 punten en daar moest Arend met 108 ook voor buigen.
Jetze Dirk, onze voorzitter, was al blij dat hij zijn angstgegner uit Harlingen voor kon blijven. Die gaf hem alle ruimte, want de voorzitter moet nog wel een jaartje mee, maar hij liet hem in de laatste beurt wel zien hoe je alle kegels in het gat doet verdwijnen. Het schijnt wel dat deze seun beter bij Gauke ingedeeld had kunnen worden. En dan moest je Elske ook niet uitpoetsen. Die stak met kop en schouders boven de rest van team baan 6 uit. Volgens mij had zij de hoogste score, want de getallen op dat bord duizelde me voor ogen; 180 in16 beurten. Alsof ze er een winstpunt met haar Friese paard mee kon winnen. Pytrick was de topper op baan twee en de leden van het jeugdkorpsen vermaakten zich op baan 1, maar bij onze jeugdleden is meedoen belangrijker dan winnen. We kunnen nog veel van ze leren.
Ondertussen ruilden we de muntjes om voor een biertje of een frisje en werden de bitterballen binnengebracht. Met die ballen wisten de meesten in ieder geval gemiddeld genomen beter weg dan met die ploerten op de baan. Hoe heet ook, ze vlogen van de bordjes. Om 20.00 klonk het onverbiddelijke stoppen. Ik was net zo lekker op dreef en had net mijn eerste strike en achtervolging ingezet. Alweer een frustratie dus. Volgend jaar dan maar revanche nemen. Bestel de baan maar weer; kunnen we een oude traditie weer nieuw leven in blazen.
(over de uitslag kan niet gecorrespondeerd worden)
